ne kadar boktan bi dunya

bir hastahane bahçesinde yitirdiğim akrabalar ve taksi parasını cikartmak için insanlara telefon etmek,bu hayatımda geçirdiğim en kötü anlardandi.o hastahane bahçesi ve içeriden ince bir şekilde süzülen serum kokusu. ağlayan annem, kendini sıkan babam ve etrafa koşan ben.en sevdiklerimi hastahanede kaybetmedim zaten ölümü ve yaşamı kabullenmiştim ama birinin gözlerime bakarak son nefesini vermesi gerçekten kötü birşey. yüzüne dahi bakmayan doktorlar, sürekli konuşan hasta yakınları, güvenlikle tartisanlar, ağzında sakizla danışmada duran huur, stajyerler,bıkkın hemşireler ve gözleri sönmüş hastalar. hastahane gerçekten iğrenç bir yer. dişleri kenetlenmiş bir keşe iğrenerek dokunan doktorla kavga eden ben, ayiplayanlar ve tanımadığım bir keşi korumamdaki amacı anlamayan hemşireler.o gün o adami savunmam daki tek amaç benimde bir zamanlar o keşin yerinde olmam. aslında insanlarin benden iğrenmesine aligibtim ama bir doktorunda sana pislik gibi davranmasi gerçekten kötü birşey.