hayatımla oynanan oyun

o gün selinden haber alamadım. sonraki gün de sonraki gün de. ama en azından nerde olduğunu biliyordum. 2 gün sonra geldiğini duydum. bana haber vermemişti.

kızmıştı bana, onu o hale düşürdüğüm için tepkiliydi düşünceleri vardı kafamda.

ama neden mesaj atmamıştı hiç, aramamıştı? merak ettiğimi biliyordu. en azından merak edeceğimi tahmin edebilecek kadar sevgimi göstermiştim ona.

arkadaşlarla oturduğumuz cafeye geldi. ablası ve ablasının arkadaşlarıyla. 101 oynamaya başladılar. beni gördüğü halde bırak yanıma gelmeyi, selam bile vermedi.

gerçekten bozulmuştum.

yanına gittim, biraz konuşabilir miyiz dedim.

reddetse de bi süre sonra kabul etti. ayrı bir masaya geçtik.

neden böyle yaptığını sordum, kendine yakıştıramadığını söyledi. o adam tanıdık olabilirdi dedi, haklıydı da.

konuşurken bileklerindeki bandajlar dikkatimi çekti. kolunu kendime doğru çektim, bunlar ne selin? dedim.

geri çekti kolunu. önemli birşey değil. dedi.

ısrar ettim, bandajların altında jilet izleri vardı.

o an ondan utandım. kendimden utandım. ben nasıl böyle birine karşı bu kadar aşk duyabilirdim?

elimde onun düşüncelerini düzeltmekten başka bir seçenek olmadığı için konuştum, barıştık.