satanist hikayemi anlatıyorum

mekandan kaçtıktan sonra, açık alanda
ara sokaklara gire gire şehirden mümkün olduğunca
uzaklaştım. peşimde kimsenin kalmadığından iyice emin olunca
ki asla emin olamıyordum; tarikat olmasa polis olabilirdi,
gene de hafif bir tatmin ile ailemin yanına gideceğim otobüse bindim.
akşam civarıydı eve geldim. okulda derslerin bittiğini,
kısa süreli bir aramız olduğunu o yüzden eve döndüğümü söyledim.
evde tek kaldığımı sandıkları için kemal i bilmiyorlardı.
benim de bütün bu olanları anlatmak gibi bir fikrim yoktu zaten.
akşam yemek yedik, oturduk. çok yorgundum. elimdeki poşettede
eşyalarım var diyerek odama yığmıştım. kesinlikle
tanık olmamaları lazımdı. bizim ev çiftlik tarzıydı;
arkasında çok çok büyük olmasada, büyükçe bir ağaçlık alan vardı.
vakit bulunca dolaşıcam ayağına oraya çıkıp,
kitapla masayı oraya bir yere bıraktım. ayini burada tamamlayacaktım.
eve geri döndüm, gece yarısıydı. bir duş alıp, o gün uyumayı planlıyordum.
herkes sırasıyla yattı, bende duşa girdim.
başta herhangi bir şey yok; sanki yıllardır ilk defa duş alıyormuşum
kirimi üstümden atıyormuşum gibi geliyordu.
daha sonra suyu kıstım, duşun olduğu yerde duvarda
ufak bir havalandırma kısmı var. oradan boğuk bir ses geliyor.
rüzgarlı günlerde uğultu olurdu ama bu daha çok ritmik.

kulağımı oraya verip ne olduğunu anlamaya çalıştım.
ibranice bir şeyler; daha çok ezana benziyor. çok boğuk bir
kız çocuğu okuyor sürekli. kendimi geriye attım kabinin
perdesine çarptım. kanım çekilmişti. bir türlü bu olanlara
alışamıyordum. tanık oluyordum ama hala çok korkuyordum.
şampuanlı şampuanlı ağlamaya başladım. ses ince bir
kahkahaya döndü. benimle alay ediyorlardı sanki.
bir ara ses yaklaşır gibi olunca, hızlıca toparlanıp
odama gittim, ışıkların hepsini açtım.
tv vardı onu açtım, kısaca gündüzü mümkün mertebe yaşatmaya çalışıyorum.
uyuyamıyordum. ki bir ara kendimden geçmişim artık.