size bir hikaye anlatacağım ama

yaptığım hatayı anladım... beni seven celebrianı bıraktığım için kendime lanet okudum. o beni anlayan tek insandı... ama önümüzde bir ankara festivali var... ankara güzel geçti sayılır. çok iyi birisinde kaldım... izmirden sonra cennet gibiydi... celebrianla konuştuk hasret gideremedik ama... benim çökmüş halimi görüp bana geçen sene merdivenlerde oturmuş ağlarken ki gibi bir moral konuşması yaptı.. onu çok seviyorum. iyi bir akradaş... çok takılamadık ama güzeldi abi... tıpkı geçen sene gibi... çok az takıldık... ama baş başa kalamadık.. bu arada duyduğum bazı söylentileri sordum ona.. ankaradaki okul bin dolu beyler.. insanlar hakkında bir sürü yalan uyduruyorlar.. her şey çok çabuk yayılıyor.. celebrian da okulda meşhur baya... kimse sevmiyor.. ne tesadüf bana çok benziyor... işte söylentiler biraz doğru.. kötü şeyler yapmış. ama onu sevmeme engel değil. onun o halini gördükten sonra... ona yaklaşamazdım. onu kullanamazdım. bu. bu çok yanlış olurdu... ankara güzeldi.. bir sürü arkadaşım oldu.. adam gibi adamlar.. ama celebrianla bir şeyler olmadı.. benim kaderim bu sanırım... bu arada ankara da ki festival de ödül alamadık...