satanist hikayemi anlatıyorum

tam o sırada, yanımda bir kamyon şoförü durdu.
"nereye gidiyorsun kardeşim" dedi, böyle rüyadan uyanmış gibi
yalyapaladım, "abi şehre gidiyorum atar mısın" dedim.
herif beni yakından görünce pişman oldu belli ki,
"bin atarım" dedi. ama bir elinde levye var. göstere göstere
kucağına almış herif. "bir şey yaparsan belanı giberim"
şeklinde davranıyor falan. neyse bindim, yavaş yavaş gidiyoruz.
bu herif sıkılmış olacak ki başladı oğlunu kızını anlatmaya,
"işte bizim kızda allah izin verirse öss yi kazanacak,
oğlum allah izin verirse okula girecek. allah izin verirse
şöyle olacak, böyle olacak" bunu net hatırlıyorum, adam sürekli
allah adını anarak konuşuyor. şehre yeni girdik girmedik,
herife doğru döndüm; "tanrı insanlara yardım etmez" dedim.
adam birden susup döndü bana. baştan aşağıya şöyle bir baktı.
bende kafayı yan çevirmişim, sapıklar gibi herife bakıyorum.

bu böyle tarttı beni kafasını eyvallah diye salladı.
geri kalan yol boyunca sustuk. normalde insanları böyle asla kırmam.
çünkü inanç, bazıları için bir gereksinimdir ve oyuna gelmez.
ama işte hikayede hep söylediğim gibi, kontrolsüz bir şekilde
ağzımdan fırlıyordu bunlar. giderek daha fazla kontrolü kaybediyordum.
hani içki içerken, hafif hafif parmak uçlarınız uyuşur,
daha "derinden", bir perdenin arkasından bakmaya başlarsınız,
her şeyin farkındasınızdır ama kontrol sanki başkasında olur ve
en kötüsü kontrolün bir zamanlar sizde olduğunu bilirsiniz ya,
aynen öyle hissediyordum. daha derinlerde bunların ben olmadığımı
biliyordum ama bembeyaz suratım korku filmlerinden fırlamış gibi,
başka suretlere kayıyordu. elimle suratımı yokladım,
aynadan kendime baktım. böyle acayip acayip hareketler yapmaya başladım kısaca.
"ulan bu ben miyim, neler oluyor lan bana" falan diyorum içimden,
herifde iyice kıllandı, "seni burada indiriyim ben dönücem şuradan" falan dedi,
teşekkür bile etmeden indim araçtan. herif de dümdüz devam etti.

edit; düzeltme.