sevgilinizle buluşunca ne yapıyorsunuz lan

ben şimdilerde yalnızım mamafih eski günlerde çok severdim kamp yapmayı kız arkadaşımla.

akşama doğru sessizlikler içinde bir yer bulup kurardık çadırımızı. hava kararmadan ateşi yakmak için tatlı bir telaşa girerdik. yere her bastığımda kurumuş dalların çıkardığı sesler dalgasız bir denizde bir anlığına su yüzeyine zıplayan balığın sakinliğinde olurdu. ateşi yaktıktan sonra ona bırakırdım pişirme işini. o öyle isterdi. erkeğine maharetini kanıtlamak ister gibi. içgüdüler işte. karnımızı doyurunca ateşin başında dip dibe otururduk. ipek gibi pürüzsüz yalın bir sesi vardı. Hep ısrar ederdim bir şeyler mırıldanması için. kıramazdı tabii. yanımdaydı ama çok uzaktım sanki. hani alıp yüreğinin orta yerine koyasın gelir ya.. öyleydi işte.

hiç unutmam bir seferinde bir anda yağmur bastırmıştı tam da bir şeyler mırıldanırken o. sesini duyamaz olmuştum. paniklemiştim nedense. oturduğumuz yerden gülmeye başlamıştık sırılsıklam olmuştuk zaten, kaçsak ne fayda. ki yüzde 70i su olan bir varlığın sudan kaçması çok samimiyetsizce değil mi? hemen çadıra girmiştik. bile bile küçük çadır kullanıyorduk zaten. iç içe girebilmek istiyorduk, yek vücut olmayı istiyorduk. o gece çok üşüdü ama. o üşüdükçe benim içim titredi. sımsıkı sarıldım bir nebze geçsin üşümesi diye..

vay ulan ne günlerdi. bak şimdi de yağmur başladı oradan geldi aklıma :(