ufak bir biyografimi yazdım beyler

Çocukluğum varlık içinde geçmedi benim… Babam ankara üniversitesi Ekonomi maliye mezunu olduğu halde ticaret yapmayı seçmiş ve adanaya yerleşmişler. Ben doğmuşum 1986 yılının aralık ayının 24’ünde. Mobilya mağazamız varmış hayal meyal hatırladığım, içerisinde kocaman bir akvaryum ve çeşit çeşit balıklar. Hala alay konusu olurum o balıklardan dolayı, 4 yaşındayken japon balığının birisini canlı canlı mideye attığım için. Diyorum ya hayal meyal hatırlıyorum o günleri… Hiç ama hiç mutsuz olmadım ben çocukken. Elde avuçta kıt kanaat varken bile evin hep neşe kaynağıydım, ya da çok salaktım çocukken milletin maskarasıydım bilmiyorum. Ama o günlere dair hatırladığım yegane anım babamın 25 kuruşlar ilk çıktığı zaman koleksiyon misali onları biriktirdiği, ve benimde kasasını patlatıp tüm mahallenin çocuklarına dondurma ısmarlamamdı. Sonrasında babama yakalanışım ve kızılcık sopasıyla yediğim dayak. Yegane anımdır benim çocukluğum a ait. Tek mutsuz anım bu benim çünkü. Geriye kalanların hepsi mutlu, sevgi dolu. Kızamıyorum babama yaşım ilerledikçe anlıyorum onun neden böyle davrandığını. Ben olsam onun yerinde ebesini giberdim pekekentin…

1992 yılıydı Çiller kararlarıyla ekonominin anası gibilmiş, elde avuçta zaten olmayan herşeyle birlikte mobilya dükkanımız 1 gecede iflas etmişti. O gece unutamadığım bir olaydır paparayı tanıyışım. Bilemiyorum var mı öyle bir yemek ama o gün o yediğimiz papara bile aileyle yenince en lezzetli yemeklerden daha bir güzeldi. Babam iflas ettikten sonra antalyaya akrabalarımızın yanına taşınmaya karar vermişti annem ve babam. Benim hiçbir durumdan olaydan gelişmelerden haberim yoktu zira çocuktum bananeydi ki. Hiç unutamam Antalya’ya gelişimizi. Gece vakti kaçar gibi gelmiştik. Yine aynı senaryo elde yok avuçta yok… Hiç kızmadım babama hep gurur duydum. 2 lokma aş için gecesini gündüzüne katan bir adamdı. Herşeyini ailesine adamış bir çınar, gölgesinde olmak ise huzurdu. işe başlamıştı babam bende o sene okula başlamıştım. Abimin önlüğünü saklıyormuş annem masraf yapmayalım diye. ilk yılımdı okulda siyah önlük giymiştik. Abimde siyah giyiyordu sıkıntı yoktu ama 2. Yılımda mavi önlük diye bir terane çıkarttılar ve o gece ailem çokdüşündü nasıl alacağız diye. Allah’tan imdadımıza Süheyla halam yetişti kuzenim ahmetin küçülen önlüğünü verdiler de okula başlamıştım 2. Sınıfta…