gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Finaller geldi geçti, o ara babam bir ankaraya gitti, döndü. Sövdüm içimden. “biz neyin derdindeyiz, bu neyin derdinde.” Dedim. Son finalimde biter bitmez şirinevlerdeki fenerium’a gittim. Alex forması aldım çubuklu. Hediye paketi yaptırdım ve eve döndüm. Çantamı toparladım, peder bey imana geldi ve bi 100 kağıt koptu gönlünden, ben istemeden. Doğruca otogara gittim. Akşam arabasına bindim. Anneme telefon açtım, dayıma deyin ben geliyorum diye. Annem “tamam kuzum sağsalim gel bekliyoruz.” Dedi. Zeyneple mesajlaşıyor birbirimize destek olmaya çalışıyorduk. Derken amcamın kızı Nergis abla aradı. Açtım telefonu. Dayımın hastalığında bu yana baba tarafımdan amcam dışında kimse çok bi ilgi göstermemişti. Belki annemi aramışlardı ama beni arayan olmamıştı. “canım duyduk, çok üzüldük” tarzı bi şeyler söyledi. “öyle abla napalım işte, ben de otobüsteyim, memlekete gidiyorum.” Dedim. “üzme kendini canım benim, yapacak bir şey yok ölenle ölünmüyor işte” tarzı bi şeyler söyledi. Beynimden vurulmuşa döndüm panpalar. “Saol abla” diyebildim sadece. Bi şeyler daha söyledi. Sağol dedim ve kapattım.