yaşadıklarımı anlatıyorum

kara kara düşünmeye başladık artık öyle bir noktaya geldikki sıfıra yaklaşıyorduk talihin bir kez daha bize gülmesi gerekiyordu ama nasıl olacak ben kestiremiyordum bir çıkış yolu arıyordum artık kafamdakiler bedenimi taşımakta zorlanıyordu ablamın okulu bitirmesi tek mutluluk oldu hepimiz onu tebrik edip mezuniyet törenine gittik ablam zaten üniversiteye gittikten sonra en fazla iki üç defa yanımıza uğruyordu yazında orada iş bulduğunu çalıştığını söylüyordu yüzünü hepten göremez olmuştuk gittiğimizdede artık onun bizden koptuğunu anlamıştım farklı bir hayat yoluna girmişti ve o yolda biz sadece geçmişte kalan gereksiz insanlardan ibarettik yinede onu hayallerine ulaşmış kendi ayakları üzerinde görmek beni mutlu etmeye yetti son bir kez ona sarıldım ama onun umrunda değildi benim için ise küçüklüğümde üzerime titreyen değer verdiğim aynı kanı taşıyan kardeşime sarılmak çok farklı şeyler ifade ediyordu