gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

2 gün zeynepsiz geçmişti ama ruh gibiydim panpalar. Biraz aklımı yitirmek istiyordum. Elindeki tüfekle iş yerindeki herkesi öldürüp son kurşunu kendine sıkan adam olacak kadar yitirsem yeterdi. Artık yolun sonuna geldiğimi hissediyordum ama hala sonumu yazamamıştım. Hayatımı kontrol edemediğim gibi sonumu da kontrol edememekten korkuyordum. Evsiz insanları düşünüyordum bolca. Kim bilir ne hayatlar yaşamışlardı. Kirli yüzlerinin, yazın bile çıkarmadıkları berelerinin ve montlarının, kadayıf kıvamında saçlarının ve sakallarının ardında kim bilir ne hikayeler gizliydi. Belki bir mühendislik öğrencisiydiler, ailelerine ihanet edip hayatlarını gibmiştiler. Belki hayatlarının aşkı onları beğenmemişti. Belki “giberim böyle düzeni de böyle dünyayı da” deyip işi bırakmıştılar. Tıpkı üniversiteye ilk girdiğimde “ohaaa adama bak lan 5 senedir okulda hala mat1 alıyor” dediğim adamın 5 yıl sonra kendim olmam gibi, kıvır kıvır sakalların ve derin bir kederin ardında da benim yüzüm olabilirdi. "Muhallebicinin oğlu" filmindeki "Suat" gibi...