1. 26.
    0
    panpa benim orta okul-lise hayatım bu illet yüzünden her anlamda tak gibi geçti. yaralarımı hala saramadım. üstelik bunun bir hastalık olduğunu çok geç fark ettim. hep düşünürdüm bende bir gariplik var diye ama ben nerden bileyim hastalık olduğunu, tedavi gerektirdiğini... Yaklaşık bir yıldır farkındayım bunun bir hastalık olduğunun. Hiç doktora gitmedim, ilaç kullanmadım. Fobiyi %60-70 oranında kendi çabamla yendim. Aklına gelebilecek çoğu çılgınlığı yaptım. Mesela birçok kez sınıfın ortasında hocanın sorduğu soruya söz hakkı isteyerek bilerek yanlış cevap verdiğim çok oldu. Okuduğum bölüm gereği it gibi sunumlar yaptım. Yapa yapa bir şekilde bunun korkusunuda yendim. tak gibi ingilizce konuştuğum halde derse giren yabancı hocayla ingilizce konuşmaya çalıştım. Çok taşak geçtiler benle ama aldırmadım. işte bütün iş burda. Aldırmamayı öğrenmek gerekiyor. Yatağa kafanı koyduğunda bugün olanları, insanları düşünmeyeceksin. Zor olduğunu biliyorum ama savaş bununla panpa. Ben bunları artık yapabiliyorum ama tam anlamıyla yenemedim. Çoğu insan bana neden bu kadar sessizsin ? Hep böyle sessiz misin ? gibi gibimsonik sorular soruyor. birgün hepsini toplayıp yakacağım ama neyse.. bende bu noktada doktora ihtiyacım olduğunu düşünmeye başladım. doktora gidince mutlaka olumlu sonuç alacağımı düşünüyorum. bence sende doktora git ezbere ilaç kullanaktansa. bir tek ilaçla yada kendi çabanla olacak iş değil. doktor, terapi, ilaç ve kendinde bitecek bu illet
    ···
   tümünü göster