hacıtlar insan niye böyle saçma bi canlı lan

hacıtlar gelin iki dakka dinleyin, zavallılığıma ortak olun.

kahvaltı yapmaya gidiyorum, yolun kenarındaki parktan yürüyorum. yerde para buldum. 25 lira. bi tane 20 lira bi tane 5 lira. iç içe haldeler. düşürmüş birisi. aldım elime, dokundum az. sonra yola çıktım, taş buldum bi dene. gittim parayı bulduğum yerin oradaki kaldırımın üstü.ne parayı koydum, üstüne de taşı koydum. yani paranın bi ucuna taşı koydum. böylece para hem rüzgarda savrulmayacak hemde benden sonra parayı görenler bunun taş ile sabitlendiğini anlayacak ve parayı buldum benimdirden ziyade gerçek sahibinin almasını bekleyecek. çünkü parayı öylece bıraksam adam direk cebe atabilirdi ama taşla sabitlenince vicdani duyguları mantıksal olarak uyanacak ve gerçek sahibine bırakma isteği duyacak.

neyse hacıtlar bu normal bir olay. sonra düşündüm ben niye bunu yapıyom? allahsızım ben amk. ahiret yok, sağ tarafımda bi melake bence yok. ama dedim, erdem iyidir. insan olmak, insan olmak için iyidir gibin gibin felsefe yaptım. yok bunları hobi olarak yaptım. yoksa parayı almamama bir kılıf uydurmak değil amacım. severim felsefeyi.

neyse hacıtlar bunlarda normal bi olay. amma sonra hayal kurdum. önümden inanılmaz çogzel bi kız geçiyor ve başına geçen acayip olayı anlatıyor ve diyor ki dünyada hala ne kadar iyi insanlar var ihihihi ve bende diyorum ki o iyi insan benım kıh kıh kıh.
sonra onu oracıkta beceriyorum filan. yok lan sonu böyle değil, becerme kısmından bahsediyom. ama sevişsek güzel olurdu.

neyse diyeceğim o ki insan yaptığı güzel şeyin bile başkaları tarafından bilinmesini istiyor. sanki yaptığı iyiliği başkası bilmezse bu iyiliğin bir mantığı olmayacağını düşünüyor. ama bu düşüncede bendeki iyilik kavrdıbına ters. ve ahiret kavramı da insanları iyiliğe teşvik ediyor. çünkü en azından allah biliyor diyor. ne taktan canlılarız lan?

not: parayı taşla sabirlerken sol elimi arkamda tutmayı ihmal etmedim tabin