zenginliğe gidilen yolda çektiklerim

çubukları eline aldığında çubuklar gram hareket etmedi, hepiniz saydırdık hocaya küfürleri. o ara elim ayağım boşaldı, vazgeçmek geldi içimden, fırat hocaya yeniden gidelim ağzını yüzünü kıralım dedi, erol abinin de surat bembeyaz oldu. bir de bi ümit sigaralarla denedik onlardan da sonuç alamadık, hepimiz birbirimize baktık, çubuklar hareket etmediğine göre kazmanın da bir anlamı yoktu, içeriye geçip durum değerlendirmesi yaptık. ya bu işi bırakacaktık ya da sonuna kadar gidip olumlu veya olumsuz bi sonuç alacaktık, zaten işi gücü olmayan insanlardık, kazsak ne kaybederdik, ben devam etme taraftarıydım da ipne fırat ümidi kesmişti. o aramızdan ayrıldı, biz de erol abi ile devam etme kararı aldık o gece. fırat burda bi tak yok derken bi içimizdeki ümidi koruyorduk, her şeyin daha yeni başladığının farkında değildik ama ümitliydik...

beyler bu gece bu kadarlık yeter, yavaş yazıyosun bin diyenler var ama cidden olabildiğince hızlı yazıyorum siz yazıdan soğumayın diye. yarın işim çıkmazsa öğlenden başlarım yazmaya, yarın geceye kadar büyük kısmını bitiririm. hepinize iyi geceler.