satanist hikayemi anlatıyorum

eve döndük, direkt yattık zaten. o kadar olayın üstüne nasıl
uyunur, uyunmaz tabii. uyuyamadık ama öylece yattık. bir yandan da
bu gece başka bir ziyaret daha olur mu diye bekliyoruz tabii.
içeriden kemalin hüngür hüngür ağlama sesleri geliyor.
ben ağlayamyorum. taa en baştan beri yaşadıklarımı düşünüyorum;
bu noktaya nasıl geldik onu düşünüyorum; içimde pişmanlıktan zerre eser yok.
ardından bana bir gülme geldi, kahkahalar atarak gülüyorum. sadece gülüyorum ama
mutlu veya eğleniyor halde değilim; ses çıkıyor o kadar. güldüm güldüm;
kemalin sesini bastırırcasına güldüm. o ara uyuyakalmışım.

bir hafta boyunca ekstra bir olay olmadı; her gün kalkıyoruz,
birbirimizin suratına bakmadan yaşıyoruz. bakamıyoruz bile.
geceleri sessizce birbirmizi kolluyoruz, sabah uyanıyoruz,
bara gidiyoruz, mal mal bekleyip gece ediyoruz, sonra eve dönüyoruz.
artık tarikatın bir neferiyiz. görev gelmesini bekliyoruz.
bu sırada kitabı okuyorum, olayları anlamaya çalışıyorum.
ama o geceden sonra bütün güvenim kırıldı. kız o hale geldiyse;
buna ek olarak o çocuk öyle kendini yaktıysa, bize neler olmaz diyorum.
hiçbir şey bilmiyoruz; tek bildiğim şey, birisi ya da bir şey,
cenk ve kemalden intikam istiyor.
birisi ya da bir şey benim içimde benimle beraber yaşıyor.
sakince, sessizce beni yiyor, içimden besleniyor.
tek olay, bu arada madde kullanmayı arttırdım.