izmirli gerizekali eski ev arkadaşm ve ailesinin

malak yanıma oturdu... nefes ve nabızlarımız normale döndü birer davidoff sigara yaktık.

"elin nasıl lan?"
"bişey yok. amk tavlasını limon ağıcından yapmışlar herhalde. menteşeler kırıldı bana bişey olmadı."
"tüh amk. bilsem kafanda parçalardım o zaman."

bu sırada kaşar nefes nefese geldi yanımıza. bişeyler söylemek istiyor ama nefesi izin vermiyor.

"kafamda kırardın?"
"evet. heves ettim şu an"
"emin ol intikamım kötü olacak."
"malak bişey sorcam, neyin intikdıbını alıyorsun? ablanın mı?"
"genel olarak her şeyin."

yavaş yavaş olayın içinde bulduk kendimizi beyler. bir savaş başladı. adam belki tüm insalığa savaş açmış ama hedef olarak beni seçmiş.

"be amkdumun, her şeye savaş açtın da benim ne suçum var?"
"bana en yakın sensin ama?"

"kaşar bu ne diyor sence?" nefes alışverişi normale dönmüştü.
"bilemedim, bir ara konuşuruz." dedi.

malak araya atladı.

"konuşmamanız için elimden geleni yaparım" pis bi gülüş.

adam net olarak hayatımı gibeceğinin ya da en azından deneyeceğinin özetini geçti.

"olm bak, ortada bi tak yok. canımı sıkma lan!" diye tükürük saçarak bağırdım.

kaşar:
"malak hadi uzatma işin içine babam girmesin. hani annem senin yüzünden neler çekti hatırla. bu konuyu burada kapat ve bizi yalnız bırak!"

evet beyler ben kazanıyordum şu an. ama olayı fazlaca merak etmeye başlamıştım.

"teşekkür ederim kaşar."