turggiaq

otlarla örülü bir arazi boyumuza yakın eğilsen görmezler, gece yarısı saat 3 suları ortalık kapkaranlık, susamışım birazda açım

göz gözü görmüyor dağdayız sadece çok uzaklardan görülen birkaç sokak lambası kımıldayan otlar ve sürünme sesleri sanki çıt çıkartanı vuracaklarmış gibi

yağmur üzerimize mermi gibi yağıyor

çok yalnızım sensiz olduğum için.

üşüyorum üzerime kıyafetler yapışmış botlarımın içi su dolmuş ama umurunda değil, sinirlerim çelikleşmiş ve aldırmıyorum buz gibi havaya.

silah elimi üşütüyor hedef aldığım her obje sen olarak beynime çakılıyor.

seni kurtaramadım anne, belki bende senin yanında olurum diye atlıyorum öne

seni hayatta tutmaya gücüm yetmedi,

sana verdiğim son söz dökülüyor dudaklarımdan, iyileşeceksin ve memlekete zütüreceğim seni, orada birlikte göle girecek birlikte yüzecek birlikte ıstakoz gibi kızaracaktık güneşin anlında

ve bir tekme yedim ayağıma

afalladım, hayallere dalmıştım.

ses duyuyorum ama dalgınken ne dendiğini anlamıyorum

kalk kalk toparlan diye bir ses

etrafım intikal'deki askerler ile dolu

ve ben bir askerim

annem benim bir asker olduğumu bile göremedi.

o halde ne ciğerlerimi donduran havanın ne de ellerimi delik deşik eden dikenlerin önemi yok

şimdi kalk ve sürünmeye devam et .

artık annem yok

annem bir daha asla olmayacak

artık askersin bunu kafana sok artık askersin

artık acı yok.

artık oğul değilsin

askerim artık

yemin töreninde seni izleyen bir annenin olmaması ne demek şimdi anlıyorum.

herkes üniformalı ailesiyle fotoğraf çektiriyor

ya ben ne yapayım,

annem öldü

babam öldü

ablalarım var onları da eniştem göndermemiş

yemin töreni aslında yalnızlığıma attığım ilk adım mı ?

annemi çok özledim biliyorum ki benim her zaman yanımda

biliyorum ki babamla beraber beni izliyorlar ve gurur duyuyorlar oğullarıyla