ilk kulağından öpüp gıdıkladığınız kız

aslında mutlak bilgiye ulaşma niyetinin çeşitli imagolar halinde insanlık tarihine sindiğini görürüz ancak tam manasıyla tanımlayamayız. aylar evvel izlediğim, insanlık tarihinde ölüm imgeleri üzerine ditarihten; etrüsk'lerden, aztek'lerden, inka'lardan, moche'lerden örneklerin verildiği bir belgeselde, alanında uzmanlar, kaybettiğimiz yakınlarımızın fotoğraflarını neden masamızın üstüne koyduğumuzu, duvara astığımızı ya da bir şekilde onların suretlerini sürekli gözümüzün önünde hangi sebepten ötürü tutmak istediğimizi modern pgiboloji çerçevesinde açıklamaya çalışıyordu. çeşitli deneyler sonucu uzmanlar şu kanıya vardılar ki; bizler öleceğimizi bilerek yaşama sürecimizi sürdüren canlılarız. hatta her anımız aslında, ölüme bir adım daha yaklaştığımızı gösterir bize. ve biz bir sevdiğimiz öldüğünde, onun fotoğrafını masa üstüne koyarız, çünkü ölüme her an daha fazla yaklaştığımızdan ötürü, her ne kadar çoğu zaman dile getirmesek de, hatta aklımıza gelmediği anlarda bile içten içe, ondan korkarız. bu korkuyu yenebilmek için de ölüm imgelerini, ölümü hatırlatan en kolay yol olan sevdiğimiz bir kişinin hatırasını gözümüzün önünde tutarak, her baktığımızda bir gün bizim de öleceğimiz fikrine alışmaya, attila ilhan üstadın deyişiyle; elektriklerin kesilmesi olan ölüme duyduğumuz korkuyu yenmeye çalışırız. zira ölüm korkusu, ancak ona alışarak üstesinden gelebileceğimiz bir korkudur.