özgüven eksikliğini nasıl yenerim lan

bu uzun zamandır bende beliren şey. çocukluğumda özellikle ilk okul çağında çok çalışkan ve zeki bir çocuktum.ilk okumayı ben sökmüştüm. tabi bu benim gurur duyduğum şey değil. hoca fişleri dizerdi cümle olarak tahtaya sonra fişlerin arkasını çevirir yazın derdi.hep defterden yazdırdıklarını sorduğu için sanırım ilk yazılıda defteri sıranın altına koyup kopya çekme çakallığını ilk ben yapmıştım.7 yaşında cinlik yapmak. üstelik hocadan dayak yeme pahasına bu riske girmiştim üstelik soğukkanlılıkla yalan söylemiştim. herneyse hoca benim çok zeki olduğumu velime açıklamış ve fen lisesine gider bu çocuk demişti. gaza mı gelmiştim yoksa sınav stresini üzerime alamayacak kadar genç miydim çalışmadım. aile beklentisi yüksekti, fen lisesi yerine anadolu lisesini kazanmıştım. işte o lisenin ilk günü.. sınıfın yarısı kolej mezunu ve zengindi. baskette futbolda yetenekli olanlar, kendini genel kültür düzeyinde geliştirenler, hiç bir şeyi olmasa bile eli gitar tutanlar. çoğu yakışıklı uzun boylu şımarık. kızları bana bakmayacak kadar güzel. allah ım nereye düştüm dedim ilk gün.ilk gün kavga çıkardım. sınıfın en kısası ve güçsüzü olduğum için ilk günden dayak yiyip üstüne sinirden ağladım. işte o günden sonra 1 yıl boyunca peşimi bırakmayan sessizlik başladı. hayalet gibiydim sınıfta.. rezilliğin daniskasıydım. övündüğüm tek şey yazılı başarılarıydı. sonraki yıl yaz boyunca yüzmüş olduğumdan ortalama o artizlerden biraz uzun olmuştum yüzümün tombullukları gitti falan. basketbol oynamaya başladım. çok fazla oynadım. lise 2 deki karmanın benim için iyi gelmesi işimi kolaylaştırmıştı. zaten öyle bir ortamdı ki hiç içine kapanık bir insanın olamayacağı ortam düşünün. okul takımına çağırdılar beni iyi oynuyosun dediler.ne sınıf ne de okul takımına girdim özgüvensizlik yüzünden. sonra farkettim ki bi yerde sıkıntı var bu özgüvensizlik benim bundan sonraki olaylarda hep karşıma çıkıyo. sonraki sene biraz daha uzamış ve basketbolu geliştirmiştim.2 yıllık çalışmayla basketbolda gelebileceğim en üst noktadayım. yine o yıl sınıf takımına falan girmedim.ama edebiyat dergisine 2 yazı çıkarttım. onuda edebiyat hocası yazma yetneğimi keşfettiği için. sonra farkettim ki tek sorun bu değil.bir topluluğa sunumlarda hitap edemiyordum.
şimdi hala dilimi bazı kelimelere döndüremiyorum konuşurken. bazı kelimeleri yutarak konuşuyorum. kızlarla rahat konuşamıyorum. kendime belki güvenim olsa..iyi olduğum konu olsa bile karşımdakine o konuyu savunamıyorum. spor ve edebiyat beni kendime getirdi.ama hala sosyal yetenekler kötü.bu kadar yazı yazmamın sebebi belkide sorunun nerde olduğunu bulup söylemeniz. hayır connected2me de insan anonimliğinden çekinip yazı yazmaya utanırmı lan?
söyleyin şimdi bana durumum ne kadar kötü? tıbbi yardım lazım mı ilerde karşıma çıkacaklardan çok korkuyorum.