ulan vicdan azabı çekiyorum ama çekmeli miyim

lan beyler ya. bi konuda vicdan azabı çekiyorum, üzüntü duyuyorum ama duymalı mıyım size soracam.

konu: kardeşim.

beyler, şimdi ben zamanında öss'yi kazandığımda, istanbulu tercih etmemiştim. sebebi de ailevi durumumuzun el vermemesi.
sonra okula başladık, durumumuz bi düzeldi, bi bozuldu. ben de kendi şehrimde okumanın vermiş olduğu rahatlıkla hem bursu, hem öğrenim kredisini çatır çatır yedim üstüne bi de dönemlik işlerde çalıştım.

kendime bu parayla güzel giysiler aldım. üstüme başıma dikkat ettim. biraz para döktüm açıkçası. (ha şimdi alacak param yok ama o dönem güzel giysilere iyi paralar vermiştim ve hakkaten kendimi iyi hissediyordum)

neyse, benim okul biterken kardeşim başladı üniversiteye.
o istanbulu tercih etti her şeye rağmen. annemler zar zor da olsa para yolluyorlar, o da istanbulda pek iyi şartlarda olmasa da yaşıyor. yurdu çok güzel, okulu çok güzel, geleceği çok parlak.

ama dediğim gibi ucu ucuna para yollayabildiğimiz için belirli sınırlarda yaşıyor.
onu hiç sınırlandırmamaya çalışıyoruz, ama üstüne başına öyle çok güzel şeyler de hem alamıyoruz hem o almıyor.

ne bileyim lan, üzülüyorum. keşke bende de para olsa da, onu güzelce giydirsem falan diye düşünüyorum ama bu sıralar para da yok cebimde.

ne bilim, işte ben üniversiteyi neredeyse zenginler gibi okudum. üstüm başım hep fiyakalıydı, ortamlara gidip duruyordum, haliyle kız mevcudum da iyiydi.
sonra kardeşime bakıyorum, gerçekten iyi bir üniversitede, güzel bir yurtta. çok da başarılı. ama üstüne başına fazla özen gösteremiyor, muhtemelen çok para gitmesin diye geceleri de pek dışarı çıkmıyordur.

bu da bende vicdan azabı yapıyor. ben iyi koşullarda okudum da, o kötü koşullarda okudu diye.
ama bir yandan da düşünüyorum; ben de istanbulu seçebilirdim, o zaman ben de istanbulda okuyabilmek için müthiş fakirlik yaşayacaktım. hem o oradan mezun olunca benden daha şahane bir hayatı olacak.

ama üniversite işte lan, bi defa gelecek amk.
elimden geldiğince tüm giysilerimi de ona veriyorum aslında, hatta şu sıralar giyecek 2 gömleğim 2 tshirtüm kaldı.

neyse, ne düşüneyim lan ben. iğrenç bir puşt muyum amk