cin çağırdıktan sonra başıma gelenler

bu durum canımı sıkmaya başlamıştı. neden? tam her şey az da olsa düzelmeye başlamışken, neden gene başladı hayatımı zulme çeviren bu gariplikler silsilesi. her okuldan ya da dışardan eve dönüşümde kapı sanki birisi beni izliyormuşcasına, birisini beni bekliyormuşcasına otomatik açılıyordu. göremediğim bir güç, otomatiğe basıyor gibiydi. sırf bu yüzden okula gitmek istemiyor, dışarı çıkmaya çekiniyordum. tesadüf olmaktan çıkmıştı durum. sürekli bu şekilde oluyordu. keşke sadece bunun kalsa. uyurken sanki birisi kulağım üflüyor gibiydi. bildiğiniz hissediyordum, kulağımda bir esinti oluyordu. birisi sanki kulağımın başında üflüyor gibiydi. tam uykuya dalmaya çalıştığım anlarda oluyordu bu. bir de parmak şıklatması sesi duyuyordum nadir de olsa. o daha da tedirgin ediciydi. ama ben bunlara hep anlam bindirmeye çalışıyorum kendimi rahatlatmak için. işe yarıyor muydu derseniz, hayır. aksine daha da kötü yapıyordu beni. kendimle çelişen bir insanı yapıverdi beni. bu şartlar altında nasıl yatabilirsiniz. mümkün değil. zulüm adeta. sabahları kalkarken ise boşluktan düşüyormuşcasına kalkmaya başlamıştım. sanki yüksek bir yerden düşüyormuşum gibiydi. tam düştüğüm, yere çakılacağım anda ise uykumdan uyanıyordum. uyandığımda yataktan kafamı kaldırıyordum hemen. o anları yaşıyormuş gibiydim. bir arkadaşımın annesi burada dergah'ta ders veriyor kadınlara. arkadaşım vasıtasıyla annesine bu uykudan kalkma hallerini sordum. annesi namaz kılmamı, dua etmemi söylemiş bol bol. zira arkadaşın annesine göre din'den uzaklaşmaya başlamışım. hakikaten de öyleydi. arada sırada da olsa cami'ye uğrardım ama artık hiç gitmiyordum. inançlı biriyim diyorsunuz ama bayram namazına bile gitmiyorsunuz. ben o hale gelmiştim artık.