cin çağırdıktan sonra başıma gelenler

anlatamıyordum insanlara yaşadıklarımı, neler çektiğimi, ne taktan bir hayat sürdüğümü. onlar beni asosyal bir insan olarak görüyorlardı, bilgisayara bağımlı hale gelmiş, insanlarla konuşmayan bir insan olarak. halbuki tüm bunların bir nedeni vardı. beni bu bu hale getiren bir şey vardı. insanlarla arama mesafe koymama kadar neden olan bir şey. elimde değilde bütün bu olanları engellemek. o kadar sıkıntı'ya, derde rağmen asla isyan etmedim, neden ben demedim. belki de yaradan beni bunlarla sınıyor diye düşündüm hep. orta okulun son dönemlerinde ve lise yıllarında hep böyle yaşadım. gizli bir hayat. dışarı mümkün olduğunca az çıkan, hayatını bilgisayar başında geçiren bir insana dönüştüm. ne mi oldu sonra? üniversiteye başladım. bu arada üniversiteye de 1 sene geç başladım. o dönem babam rahatsızlandı, masraf olmak istemediğim için aileme, okulu 1 sene erteleme kararı aldım. 1 sene sonra okula başladım. ismi lazım değil bir vakıf üniversitesine %75 burs ile girdim. üniversite de çok kötü başlamıştı. hazırlık okuyordum, ama ölü gibiydim. insanlar da bende ki garipliğin farkında olmalı ki, benden uzak duruyorlardı. bu nasıl bir hayattır böyle. isyan etmesem de, dik durmaya çalışsam da artık fiziksel olarak da zayıf düşmeye başladım. insan yemekten kesiliyor arkadaşlar, iştahınız kesiliyor. yapa yalnız bir insan haline gelmiştim. 1-2 arkadaşım kalmıştı beni arayıp soran. gerçek dost dedikleri insanlar, bu insanlardı işte. beni en zor dönemlerimde arayıp soran dostlarım vardı. belki de işin tek iyi tarafı buydu. kimin dost, kimin dost olmadığının farkına varmıştım.