cin çağırdıktan sonra başıma gelenler

bir süre dolaştıktan sonra gittim eve. herkes tam kadro evdeydi. abim arkadaşlarıyla iyi vakit geçirmiş olmalıydı ki hiç bir şey yokmuş gibiydi. rahat görünüyordu. ya da dedim ya belki de bana hissettirmemeye çalışıyordu. babam ve annem ise her şeyden habersizdiler. oğulları dipsiz bir kuyunun içinde mücadele ederken, onların hiçbir şeyden haberi yoktu. evde tek kalamamaya başlamıştım. odam ayrı olduğu için geceleri tek başına yatmak işkence gibi geliyordu. sürekli dua ediyordum. düşünsenize sanki sürekli birisi tarafından izleniyormuşsunuz gibi, ama göremiyorsunuz sizi kimin izlediğini. hep bunlar vardı kafamda. benim göremediğim birisi beni sürekli izliyor, sanki nefesi her an ensemdeymişcesine. okulda da durumlar iyi gitmemeye başladı haliyle. yapısal olarak pimpirikli ve takıntılı olduğum için, sürekli kafamda bunları kuruyordum. düşünsenize etrafında ki insanlarca sevilen bir insansınız, ama bir anda tüm ruh haliniz değişiyor ve kimseyle konuşmak, görüşmek istemiyorsunuz. git gide daha da fazla uzaklaşıyorsunuz insanlardan, sanki her an karşınıza o çıkacakmış gibi düşünüyorsunuz. ya insan siluetin de çıkarsa da ben fark edemezsem diye korku içinde her gördüğünüz insanı dikkatlice süzüp, bir şeyler hissetmeye çalışıyorsunuz. insanlar deli olduğunuzu düşünmez mi, elbette ki düşünür. çok insan düşünmüştür benim hakkımda böyle şeyler de eminim. bunun yanında evimizde de huzursuzluklar çıkmaya başladı. hiç kavga gürültü bilmezken, ailemde de tartışmalar çıkmaya başladı, evin bereketi kalmadı. sürekli aksilikler, sürekli bir şeyler kırılır, evde olmaması gereken olağan şeyler olur. hepsi o günden sonra olmaya başlamıştı. tesadüf müydü tüm bunlar, yoksa o gecenin izleri miydi. bu kadar tesadüf üst üste gelemezdi herhalde.