cin çağırdıktan sonra başıma gelenler

dışarıda bir süre gezdik. herkes ruh gibiydi. yaşadıklarını anlamlandırmaya çalışıyordu muhtemelen herkes. çünkü benim tam olarak yaptığım buydu. fincanın ilk hareket edişinden bu yana, sürekli kendimi rahatlatmak adına bir şekilde yaşadıklarımızı mantığa vurmaya çalışıyordum. ama neresinden tutarsan tut elinde kalıyor. yaşadığımız her şey gerçekti. biraz hava almak iyi gelmişti. eve tekrar döndük. abimlerin üzerinde ki tepkisizlik devam ediyordu. içeri girdik ve abim televizyonu açtı. televizyon izlemeye başladık. daha sonra vakit çok geç olunca uyuyalım dedik. salon'da uyuyabilir misiniz? mümkün mü olayların gerçekleştiği yerde uyuyabilmek? evin ufak odasına geçtik. 4 kişi iki koltuğa tıkıştık. kimsenin gözüne uyku girmiyordu. bir şeylerin olmasından korkuyorduk. ya yeniden ahmet görürse? ya biz uykudeyken bir şeyler olursa. gece geç saatlere doğru abimler uyuya kalmıştı. bense hala gözlerim açık ortalığı kol açan ediyordum. içlerinde en küçük bendim, olaylarından en kolay etkilenebilecek yapıya sahip olanda bendim haliyle. onlar az çok biliyorlardı. bense, benim yaşımda birisinin yaşamaması gereken şeylere şahit olmuştum. daha ne olabilirdi ki? diye düşünüyordum. elbiselerimin olduğu dolaptan sesler duymaya başladım. allahım nasıl bir korkuydu öyle. hani dolap kapaklarını açıp kapatırsınız ya arkadaşlar, tam olarak öyle sesler duyuyordum. her saniye sesler artıyordu. garip olan ise abimlerin bu sese hiç tepki vermemesiydi. tüm bu yaşananları zihnim de kendim mi kuruyordum, yoksa gerçekten bu sesleri duyuyor muydum. insanların bu olaylar karşısında neden şizofreniye varan derecede rahatsızlandıklarını daha iyi anlamıştım. insan nasıl dayanabilir ki böyle bir şeye? şundan çok emindim ki o sesler gerçekti.