şizofrenik birinin hayatı

bunu söylemekten korksamda bazen Tanrı ya kızıyorum. korkuyorum söylemekten ama kafamdan bu geçiyor ha söyledim ha söylemedim farketmez. neden kızıyorum derseniz banada normal bi baba gelebilirdi. banada normal bir beyin verilebilirdi. açlıkla sınansaydımda şu beyinle sınanmasaydım keşke. bu çok daha zor Tanrı ya olan inancımı korumak için kafamda cinlerle yaşıyorum onların her an yanımda olduğunu hayal ediyorum ve beni cehennemle korkuttuğu için kızıyorum sanırım. ben istemedim yaşamayı ben istemedim bu kadar saçma bir beyine sahip olmayı. deniliyor ya Allah insana taşıyabileceğinden fazla yük vermez bu pekte doğru gelmiyor bana. taşıyamıyorum ben bu yükü altında eziliyorum kalkamıyorum altından. 3 senedir tek günümü kendime harcayamadım gidipte kendime üst baş aldığımı dahi hatırlamıyorum cidden. en son bi ayakkabı aldım onu hatırlıyorum.