şizofrenik birinin hayatı

elime ayağıma vücuduma bakıyorum bazen sanki ben değilim bu sanki ben bu et yığınının içinde kalmışım. beni zorla buraya tıkmışlar gibi hissediyorum. benim bi suçum yok ne güzel yokluktaydım hiç birşey bilmiyordum niye yaratıldım ki ben neden bu kadar deli bir beyin verildi bana. normal bir insan beyni istiyorum sadece bu kadar sorgulamayan hayatına odaklanan aklında uçuk uçuk şeyler bulunmayan normal bir insan beyni sadece. bi keresinde eve gidiyorum saat 8-9 civarları akşam hafiften karanlık yol. arabaların içine bakıyorum birileri oturuyor ama göremiyorum ben onları birileri var beynim biliyor bunu ama görmüyor gözüm. kelimelerle ifadesi yok anlatılabilecek tarzdan bir şey değil bu. neyse eve doğru yaklaşıyorum sanki hologramın içindeymişim gibi oluyor hiç bir zaman yürümemişim gibi hep aynı yerdeymişim gibi bir hisse kapılıyorum. evin kapısına geldim ama gariplik var evde annem ablam kardeşim yok evde sanki yaratıklar var uzun boylu kahverengi dokungaçları olan yaratıklar... kapıyı annem açıyor hafif bi kafamı sallıyorum kendime geliyorumm..