17 ağustos depremini hatırlayanlar yazsın

çok değişik duygu çok. anlamıyorsun ne olduğunu daha 8 yaşındasın cedric gibiydim o zamanlar aq. şansa bakın ki o gün düşüpte kafamı kaldırıma çarpmıştım ve doktor uyutmamaya çalışın demişti. annem beni koynuna alıp uyutucaktı saat 2:30 falan. yattım ben uyumuşum. uyandığımda artık bazı şeyler için çok geçti. telaşmı dersiniz panikmi dersiniz ne derseniz diyin ama bu afeti göz ardı etmeyin ettirmeyin. yok olmuştu sanki bütün adapazarı hatırlanmıyordu o güzel günler. yokluk sıcak ceset kokusu susuzluk açlık..ne ararsanız vardı adapazarında. istemiyordu kimse yaşamak herkes allaha isyandaydı madem vurdun kökten al bizi diyorlardı ama "o" bizi dinlemiyordu. deliren mi dersiniz çıldıran mı herkes burdaydı tıpkı yağmacısından tut hırsızına olduğu kadar. bir daha asla toparlanamaz denen adapazarı sil baştan yapılandı yeniden kuruldu adeta. ancak o içerimizdeki enkazlar asla kaldırılamadı ve asla biz yeniden yapılanamadık.

özet geç diyen huur çocuklarına gelsin bu: geçmiyorum lan anasını gibtiklerim okuyun ve biraz içiniz sızlasın huur çocukları!