kızla yiyiştim diye ağzımı kırdı oçları

eve geldim, resmen duygu karmaşası içersindeydim. tenha biyerde eller, öperim diye başladığım yolda sevgili olarak yürümeye devam ediyordum. mutluydum doğal olarak. büşra benim kayda değer ilk sevgilimdi.
ama işte. amalar vardı.
büşra hakkında söylediklerim, düşündüklerim, yaptıklarım aklıma geliyor canım sıkılıyordu. intikam öyle değil böyle olur diyerek ortada mı bıraksaydım acaba diye düşündüm. Ama bu neyin intikamı olurdu ki? Ayrıca bu kime tabanca sağlardı?
diğer yandan da maddi durumlar zütümü dürtüyordu. tam bir çıkmazdaydım. büşra şu ana kadar hiç farkedemediğim duygusal yönümü ortaya çıkarmıştı adeta. galiba seviyordum da. of be kızım nereden de geldin musallat oldun başıma? hay ayağımı maradona gibseydi de o gün o topu sana atmasaydım.

ama mantıklı düşünürsek sevgili olduğumuz sürede ona daha fazla yaklaşabilirdim. bunun farkına vardım, yola çıkış amacımı unutursam kalbim kurusundu!
her ne kadar sevgilicilik oynasak da liseli abazanın tekiydim. duygusal bi abazan. büşraya mesaj attım, akşam buluşacaktık.