kimseye yazamadım buraya yazıcam

ayni eski sıkılmalarım ani duygu değişimleri ve mantıklı düşünme yeteneğimi kaybetmeye dönüşmeye başlamış. sınav senesi stresi falan diyen doktorlar oldu, aldığım ilaçların yanlış olmasından kaynaklı diyenler oldu. herkes birşeyler dedi. kimse çare bulmadı. değişiklikler farkedilir oldu bende. her gün kavga ediyordum mahallede.

her gün kavga ediyordum onunla.

bir an seviyordum bir an nefret ediyodum. ygs falan çalışmayı bıraktım. annemle babam kaldıramadı.

her akşam evde kavga dövüştü ve benim suçumdu biliyordum ama engelleyemiyordum. kumanda yere düşünce sinirleniyordum, su bardağı kirliydi sinirleniyordum. anlık gülme krizleri başladı. hem ailemi hem pınarı çok üzmeye başladım. onun bir senesi daha vardı. rahattı beni anlamıyor diye düşünüyordum. hastalığımı bilmeyenler sınav stresi yeaa diyordu daha çok sinirleniyordum.

bir gün okulun koridorunda hiç sevmediğim bir elemanla pınarı yanyana gördüm. gülüşüyolardı.

hayatımda öyle kontrolü kaybettiğimi hatırlamıyorum. yürümeye başladım onlara doğru. eleman beni gördü pınar görmedi. eleman sustu. pınar susmadı. hala el şakaları yapmaya devam ediyordu ona. kolunu tutuyordu. saçında elleri vardı.

pınarı yana ittiğimde yüzünde gördüm suçluluk duygusunu. daha çok sinirlendim. sağ kanca çıkardım elemanın çenesine. sonra solla burnuna geçirdim iki tane. karşılık bile vermedi dıbına kodum zengin bebesi. pınar tuttu arkadan. bi tanede ona vurdum.

o an dank etti kafama.o an anladım.