amerikadaki 4 senelik lise hayatım

Gunler devam ettikce artik insanlarla yavas yavas konusabilmeye baslamistim ama cat put konusmakla mutlu olucak degildim olamazdimda. Hala dertlesebilcek seviyede olan hicbir arkadasim yoktu, arkadas yapmasi cok basitti aslinda ama konusamayan biriyle istese bile kim arkadaslik yapabilirdiki. Diyalog olmadan el hareketleriyle konusucak degildik. Artik insanlari daha iyi anlayabiliyordum ve bunun farkina varan hocalar beni yavastan amerikalilarla siniflara koymaya baslamislardi. Artik ilk donemin sonlarina dogru variyorduk. Okul notlarim iyiydi. Eve geldigimde eski Kurtlar Vadisinin 90 kusur bolumunu gunluk olarak izliyordum. Birde kuzenimle aksamlari parkda diger insanlarla basketbol oynuyorduk. Su vakte kadar 1 kere olsun okuldan biriyle disarda gezmemistim bile. Artik tek bekledigim sey zamanin gecmesiydi. Bir an once bu yil bitsin bu cehennem bitsin diye bakiyordum ama zaman cok yavas geciyordu. Bir gun bu bulundugum durumdan kalkacagimdan emindim ama suan dogru zaman degildi. Benim Turkiye'de hic bir zaman arkadas yapmak gibi bir problemim olmamisti. Agzim laf yapardi, tipim iyiydi, sakaciydim, herkes beni severdi ve herkesle iyi gecinirdim ama bunlarin hic biri ise yaramiyordu tip haric. Agzimin laf yapmasi bi ise yaramiyordu cunku agzim artik laf yapamiyordu, sakalarimin espirilerimin hepsi gitmisti. Saka yapabilmekten cok uzaktaydim. Beni ben yapan kisisel ozelliklerimden hic birini sergileyemiyordum.