satanist hikayemi anlatıyorum

ırmak dan bana kalan bir şey varsa,
o da bir sürü yeni arkadaş.
çünkü eskilerin hepsi artık hastalıklıymışım gibi davranıyorlar.
ya bana çok iyi davranmaya başlıyorlar,
ya da garip bir korku duyarak.

çünkü bir kere böcek olmayı seçmiştim.
o namaz sırasında tanrıya seslenmeyi seçmiştim.
düşünüyorum ve diyorum; "tanrım oradaysan ve sesimi duyuyorsan,
bütün inandığım değerler adına bana yardım etmelisin."
ediyor mu hiçbir zaman bilmiyorum.

lise bitince, güzel sanatlar üniversitesi için sınavlara giriyorum.
türkiyenin en iyilerinden birisine girmeye hak kazanıyorum.
bilgisayarın başında kafamı geriye çevirdiğimde,
babannem çok mutlu; aklıma ejderhaların ne kadar aptal oldukları geliyor.
herkes seviniyor, eskileri unutuyorlar.
artık üniversiteliydim;
yeteneğim doğrultusunda bir yer kazanmıştım.
beyaz bir türk genci olarak, yeni bir pazardım.
artık üniversiteliydim, bu da demektir ki eve çıkmaya hak kazanmıştım.
fakat söz vermem gerekiyor; unutulmayanlar var.

tekrar düşünüyorum; "çünkü ağızlarını kapatmayı unutmuşlar!"