1. 501.
    0
    son sarılışlardı yaptıklarımız ve annelerimiz son göz yaşlarını döküyorlardı. otobüs muavvini göğsünde şirketinin amblemini taşıyan mavi tişörtüyle gelip bağırdı: "istanbul yolcusu kalmasın"

    küçükken taş atıp kızdırdığımız köpeğin zincirini koparıp, ayaklarım zütüme değe değe kaçarken arkamdan bana yaklaştığı andan beri ilk kez böyle korkmuştum. tek fark o zaman çocuktum ve avaz avaz bağırıyordum, şimdiyse bağırışlar göğsümün duvarlarına çarpıp içimde yankılanıyoru sadece. bir an durup kadının gözlerinde de aynı korkuyu görecek miyim diye baktım. gördüğüm ışıldayan gözlerden ibaretti.

    her zaman yaptığımı yaptım. sustum.
    ···
   tümünü göster