dost kazığı yemek koyuyormuş

olmaz dedi yanında durucaz. iyi dedim o kargaşada bi de onu ayarlamak olmazdı şimdi murata sahip çık gaza geldi iyice zaten olayı anlamadan kavgaya bağlarsak sır olur gider dedim. tamam dedi. burak başladı anlatma. kardeşim siz çıkmadan önce biz tuğceyle sürekli yiyişiyorduk böyle böyle diye başladı cümlelerine. içim içimi yiyordu susuyordum. sakin olmak için dilimi ıssırıyordum sadece kendi kendime. bak dedi sen tuğceyle çıkmaya başlayınca ben elimi ayağımı çektim mesaj bile atmıyordum dedi. ee sonra dedim, ama dün ben sizin yanınızdan ayrılınca tuğçeye mesaj attım sıkıldığım için gayet iyi duygularla dedi. alaycı bi sırıtmayla ee diyorum buna sadece. ben bu ruh cin olaylarından korkarım kardeş o yüzden kantinin önünde tıstım yoksa tuğçeye yine mesaj atmazdım dedi. tuğçe buna parktayım gelsene diye cevap atmış hemen. bu da gitmiş sonra tuğçe eski günlerden laf açmış huur kevaşe. bunlar muhabbet muhabbeti açtıkça ortam romantikleştikçe biz şeytanlarla cinlerle ruhlarla cepheden cepheye çarpışırken bunlar yiyişmeye başlamış o gece tekrar. burak bu iş böyle olmaz demiş kendime yediremiyorum o yüzden ona cevap atmıyosun ayrılıyosunuz yoksa senin bi daha yüzüne bakamam bana yakışmaz demiş. o mesajlarında sebebi oymuş. sen nerden öğredin diyiverdi burak bi an bana. mesaj dedim sadece mesaj geldi telefonuna açtım. özür dilerim dedi yüzüme bakarak. aslında tuğçeyi sevmiyordum ama affetmekte gavatlık olurdu bi nevi ne yapacağım konusunda kararsızdım. derken anıl geldi yine ortama tipini gibtiğimin cinlisi