dost kazığı yemek koyuyormuş

o an mantıklı düşünemiyordum haliyle aslında yapmam gereken kalkıp burağa saldırıp kendimce intikam almaktı ama burak benden 2 yaş büyüktü hem kaslıydı ve beni tek eliyle al aşağı edebilirdi, dayak yeme korkusunun bana kazandırmış olduğu mantıklı düşünme yetisini kullanmaya karar verdim. takip edecektim bunları. ben beyin fırtınasına devam ederken 2. mesaj geldi tuğçedendi ama mesajı açmadım gelen kutusuna girdim direk mesaj boştu belliydi, mesajı açmadan ilk gelen mesajı sildim ve telefonu yerine koydum hemen. sinan ve burağa yaklaşıp beyler benim dayımlar gelmiş 1 2 saat evde olcam, tuğçenin smsi bitti sanırım dayısının adı ramazansa kesin bana da haber verin diyerek gerçekçilik katıp uzak takibin ilk safhasını başlattım kendimce, arabaların arasında sigara içip keyiften döt köşe olan burağı izliyordum, ne yapmalıydım. hadi diyelim ben bunları yakaladım yine döverdi bu çocuk beni hem ekmeğimi çaldırıp hem dayak yemek gururumu kırardı. bi ara cin ruh şeytan olaylarında kendimi geliştrip burağa cin musallat etmeyi düşündüm, kendimce mantıklıydı ama zaten başım beladaydı iyice taka sarmak istemediğim için hemen vazgeçtim. beyler aklıma bi hinlik gelmişti, madem bu burak benim sevgilimi zütürüyo madem kaçak savaşıyo bende öyle yapacaktım. hemen tadilatta olan blokların birinden kısa demir bi sopa bulup aldım yanıma. takip mesafsini koruyarak beklemede kaldım ve burak sinanla beraber top oynamayı bıraktı acele bi şeyler konuştular ve hızlıca yürüyerek bizim halısahanın tribünlerine gitmeye başladı. tribünlerin ışıkları o dönem bozuk tam bir yiyişme mekanı beyler biz oraya fuhuş tepeside deriz. b benim için dezavantajdı oraya gidemezdim görünmeden takip etmem gerekiyodu bunları düşünürken burak tribünlere çıkmaya başladı o sırada loş bi ışıkta tuğcenin o ciksi vücudunu ve saçlarını tanıdım. nerde olsa tanırdım zaten. bu aldatılmışlık hissi bu huurya aşık mı ediyordu anlamıyordum