111 bundan önceki yaşamımda 12131

hayatımda açtım beyler. köpek gibi açtım. herkes açtı. her gün uyanıyor it gibi çalışıyor ve karşılığını alamıyorduk. etrafimda guzel olan tek şey sarışın kızlardı. yabancı askerler göruyordum her köşede. babamı hatırlıyorum 14 yaşında kaybetmiştim babamı. 1.dünya savaşında ölmüştü. almanyadaydım, 1. dünya savaşı sonrası almanya. ingiltere fransa italya acımıyordu insanlarimiza. yuzyillarin intikamini çıkarıyorlardi. çiftçiliğe daha fazla dayanamazdım, askerliğe girdim ve 19 yaşında epey küçük ve ingiltere öyle istediği için zararsız olan alman ordusunda subaydım. halk takatini kaybetmişti.. ve o çıktı adolf hitler! inanilmaz biriydi.. onunla konusurken çok farklı hissederdim. hepimiz inanmıştık ona. kurtulacağız diyordu, hepimiz bu sefaletten kurtulacağız. yahudileri gösteriyordu. hepsi onlar yüzünden diyordu.. ve orduyu kurduk, bende önemli bir subayiydim. fikirlerimi sorar ama sonra kendi bildiğini yapardi. yahudiler masum! diye bagırmistim bir gün masaya vurarak onun karsisinda. yumruk savurmustu yuzume. ve şöyle demişti "ortak bir nefret noktasi yaratamazsak halki birleştiremeyiz." seviyordum adolfu. hiddetli cesur ve kendinden emindi. 2. dünya savaşını açarken onun için ölebilirdi alman nufusunun tamami. ve bende.. once polonyayi aldik, cildiriyorduk sevincten. artik almanların kazanma zamanıydı! sonra fransa.. sonra danimarka, sonra norveç ve sira rusyaya geldi. ben fransada ve norveçte savaşmış subayliktan generallige yukselmistim ve rusya taaruzunda ordunun basinda ben vardim.. her sey guzel gitti aylarca sonra ilk kar, soğuk. yorulmustuk bir sabah cepheyi kontrole ciktim askerleri teftis etmeye, hepsi yorgun ve öfkeliydi. öğlen taarruz kararı aldım, tum gucumuzle saldiriyorduk, bende artik dayanamamis savas sahasina inmistim. sonra bir kursun hissettim, omzumda, bir tekme.. kalcamda. sicakligi hissettim ve en son bana bakan iki çift göz gördüm adolf'un gözleri..