hatalar yanlışlar inanışlar kaybedişler

temmuz sonu gelmişti. istanbul'a gitmeme 2 hafta kalmıştı. yara da hemen hemen kapanmıştı. ufak 5 milimlik delik kalmıştı.
ama gün yaklaştıkça özlemin hal ve haraketlerini beğenmemeye başlamıştım. ve en sonunda bir gecesi o konuşma gerçekleşti;

+canım sana nasıl söyleyeceğim bilmiyorum
-neyi hayatım?
+ben anneme durumumuzu anlattım. ve hiç beklemediğim bir tepkiyle karşılaştım. asla ve kattiyen istemedi.
-ne nasıl yani?
+ayrıl o cocuktan dedi nasıl inanırsın tanımadığın bir insana dedi ne yapıcağımı bilmiyorum
-saçmalama özlem. annen karşı çıktı diye benden vaz mı geçiceksin. ben senin için 2 hafta sonra istanbul'a geliyorum. yaram iyileşsin iyileşmesin bir şekilde gelecem.
+sakın gelme, ertelet biletini. bu halde gelmeni istemiyorum
-sus özlem karışma işime. gelip annenin karşısına çıkacağım. görsün tanısın beni sonra versin kararını.
+peki aşkım.

bu konuşmadan sonra iyice kıllanmıştım artık. ne alakaydı yani. çok garipsemiştim.