hatalar yanlışlar inanışlar kaybedişler

söz vermiştim yine kendime. düzelecektim. işime dört elle sarılacaktım. ailemi üzmeyecektim.
ilk iş günümde patron yardımcısı beni yanına çağırdı ve durumum hakkında bilgi aldı.
iyi olduğumu söyledim ve meslek eğitimini sordum. eğitim 9. ayda başlıyordu ve ben daha imzamı atmamıştım.
konuyu patronla görüşeceğini ve bana en kısa zamanda döneceğini söylemişti.
artık aklımda hiç birşey kalmamıştı sadece işime yoğunlaşmıştım. derken 1 hafta sonra hilal'in babası aradı.
oğlu benim dayımın torunuyla tanışmış ve evlenecektiler. nişan için kız tarafının olduğu isviçreye davet ettiler bizi kız tarafı olarak.
niye yeni yıla beraber girmiştik ki? 20 yılda 3 kere gördüğüm kızı, bu olaylardan sonra artık her ay görmeye başlamıştım. nasıl bir imtihandır bu?
mart ortasında isviçreye gittik. orda onu görsem de hiç muhatap olmuyordum. yüzüne dahi bakmıyordum. ama bakışlarını üstümde hissediyordum.
nişan bittiğinde herkesle vedalaşırken yine onun yanından hiç birşey demeden geçiyordum ki kolumdan tuttu;

-küsmüyüz tele shop?
+hayır sadece yüzünü görmek istemiyorum seni gördükçe kusasım geliyor
-ama biz akrabağyız
+istersen babamın kızı ol bunca olaydan sonra nasıl yüzüne bakmamı bekliyorsun ki?
-...

dedim ve ayrıldım ordan. yine gözleri dolmuştu. gururum okşanmıştı resmen. zafer kazanan imparator gururu vardı artık bende.
derken günler haftalar geçmişti. kendime yeni araba almıştım. eski arabam kazadan sonra tamir edilecek durumda değildi. artık yine herşey rayına girer gibiydi.
tek ekgib imzayı atmamıştım daha. derken nisan ortasında müdür yardımcısı beni yanına çağırdı.