hayatta sahip olduğum tek şey

kendime olan saygımdı onu da kaybettim. önceleri(ilk ve ortaokulda) sosyal fobiye sahip içine kapanık bir çocuktum. sonradan bunları aşmayı kafama koydum ve çok çaba harcadım. açılmaya, girişken biri olmaya başladım.. ve oldum da. ben okulda sınıftakilerle arası pek iyi olmayan, belli kişilerle arada bir muhabbet eden, kendime göre ağır abi takılan biriyim. apaçilik, barzolukla falan işim olmaz, serseri gibi ona buna bulaşmam. sınıfta bir eleman var dengesiz bir herif bir gün kanka kardeş takılır diğer gün milleti tersler vs. sınıfta herkes bundan korkar, bunun köpekleri. benimde bunla aramda belirli bir mesafe vardır takılmam arada bir hal hatır sorar, bazen ben sorarım, merhabalaşırım. son zamanlarda zaten böyle bi rşey olacağını hissetmiştim ters yapıyordu bana arada bir. dediğim gibi millet buna karşılık veremediği için alışmıştı serbest olmaya. bugün çıkışta incir çekirdeğini doldurmayacak bir sebepten ama gerçekten çok boş bir sebepten artistlik yaptı. bende kavga olacağı aklıma gelmediği için boşluğuma geldi buna doğru yürüdüm. işte hayırdır sorun ne gibi adam gibi sormak için. hayırdır dedi bende hayırdır dedim sonra burnuma yumruk attı. hiç beklemediğim için yerde buldum kendimi. sonra baktım burnumdan kan damlıyor etraftakiler peçete falan veriyordu.. ilk söylediğim gibi açılmak için çok çaba sarf ettim tam istediğim gibi oldum son 2-3 senedir, ağır abi,ite çakala prim vermeyen biri.. olay olduğundan beri kendime gelemedim keyfim yok. zaten o olay olduktan sonra arkadaş sandığım şerefsizlerin meğer köpek olduğunu anladım . yanımda 2 kişi kaldı.. beyler kendimi çok kötü hissediyorum. karşılık vermediğim, direk yere düştüğüm için.. şimdi milletin yüzüne bir daha nasıl bakacağım? adam gibi cevap verecekler yazsın kafam bozuk..