bu hikaye efsane olur beyler

ha bu arada kendimden bahsedeyim sadece iyi çocuktum fırlama veya bin değildim ama iyi espiri yapardım lafın altında kalmazdım çünkü yapıma tersti saçları kara gözleri kahverengi bi çocuktum yani anlaşılan biraz çirkin birşeydim fakat gözlerim ve kirpiklerim yüzünden bayağı sevilen çocuktum ki şunu hatırlıyorum anaokuluna giderken yoldan çevirip beni severlerdi sırf kirpiklerim ve gözlerim için bunlar bende hep pozitif etki yaratırdı.

dedim ya etrafımı tanımaya başlıyodum süreç ilerdi zaman geçti ve hislerimde gelişti tabi artık akıcı okuyabiliyodum ve tv izlemek dışarıda oyun oynamak yerine kitaplar okumak en değerli şeyim olmuştu fakat babam artık kaşlarını çatıp bakıyordu kitap okumak yerine dışarıda gezmemi ve derslerime yönelmemi istiyordu niye ki benim derslerim orta seviyedeydi ve dışarıda artık çekici hiç bir şey yoktu çünkü dışarısı karanlık her ne kadar güneş olsa bile insanların içi karanlıktı gözlerinden anlayabiliyordum.