hatalar yanlışlar inanışlar kaybedişler

günler geçiyor devamsızlığım artmaya başlıyordu. yani çıkamıyordum evde. içimde bir korku ki nasıl anlatsam bilmiyorum. yanie kelimelere dökemiyorum.
velasıl bu sefer okulun pedagogu evi aradı, ve ailemle görüşmek istedi. bir randevu ayarladık ve pedagogla görüşmeye gittik.
adam durumu anlattı, eğer okula gitmezsem olacakları bir bir saydı ve benim için en uygun olan işsizlerin, mesleksizlerin, diplomasızların daha doğrusu benim yaşımda okula gitmeyen çocuklar için ayrı bir sınıf vardı meslek okulunda, oraya kayıt olursam benim için daha iyi olacağını, orda okula gitmediğim zaman hiç bir cezai yaptırım olmayacağını söyledi. 18 yaşa kadar okuma mecburiyeyi olduğu için ailem mecbur kabul etti. aksi taktirde yüklü bir ceza bizi bekliyordu.
o okula kayıt olduktan sonra sene ortasında bom boş kendimi öylece ortada kalmış gibi hissettim. yaşadıklarımı ben biliyorum kimseye de anlatamıyorum. bu çok canımı sıkmaya başlamıştı artık. o okula da gitme mecburiyeti olmadığı için yarım yılı öylece evde geçirdim.
bir yıl öncesinde gelen o özgüven tekrar gelmişti ve kendi kendimi motive ediyordum. oğlum bu sen değilsin. kos kocaman adamsın neyden korkuyorsun deli olma kendine gel üzme aileni falan filan...