40 yil once istanbulun en dayi mafya babası oldum

caddede elimde bavul yürümeye devam ediyorum. eleman da beni takip ediyor. döndüm arkamı

-bela mı arıyosun sen çocuk?

-yatacak bi yerin bişeyin var mı dedi.

tam çocuğa girişecektim ki

tam o sırada polisler geldi. bizimle geliyosun dedi.bu da seninle mi dedi? yok dedim. tanımıyorum.aldılar beni polis arabasına. bebe arkamdan bakıyor. zütürdüler.karanlık bir odaya soktular. sorgu odasıydı galiba. tabi öncesinde polislerden bi ton dayak yemiştim ağzım yüzüm yara içindeydi. sandalyeye bağlanmıştım. karanlıktaki ışık süzmesinden içeri biri girdi. diğer polislere siz dışarda bekleyin dedi. eliyle yüzümdeki yaraları inceliyodu. polis amiriydi.

-fena düşmüşsün gelirken. öyle mi oldu? dedi ses çıkarmadım. birşey soruyoruz genç ? dedi.

-evet öyle oldu amirim dedim. geçti karşımdaki sandalyeye ters bi şekilde oturdu.

sonra sen şimdi gençsin, anlamazsın ama ben senin iyiliğini düşünüyorum oğlum dedi.

-ıı ekgib olmayın amirim dedim.

-ukalalık etme hasan, burası urfaya benzemez. urfada kabadayılığa soyunmuzsun?

-yapmadım.

-şerbetli alinin yanında başlamışsın?

-sevdiğim bi abim olur o kadar.

-bi çatışmada arap avniyi bıçaklamışsın.

-yapmadım.