recep tayyib erdogan evimize misafir gelmişti

allah biliyo ya, istanbul büyükşehir belediye başkanı adayıydı o dönem. ömrünün en mutlu günü hangisi diye bi soru sorulsa, işte cevabı onun evimize teşrif ettiği gün. bi köy evimiz vardı beykoz'da, belediye başkanımız köyümüze bi sebepten teşrif etmişti. kar yağmış falan, şehre varmak imkansız, yollar kapalı. başkanımız da köyümüzde mahsur kalmış. çaresiz o gece köydeki evlerden birinde kalması gerekmiş. o ev bizim evimiz olmuş. allahım ya. kapımızı çaldı. buyur ettik içeri. sobanın yanına çömeldi, bi güzel ayaklarını ellerini ısıttı. ben pardesüsünü ceketini çıkardım, benim odamdaki kapının arkasındaki askıya astım. ohhh mis gibi belediye başkanımız kokuyor. annem sofrayı kurdu. yer sofrasında yedik yemeğimizi. gitti banyoda ellerini, ayaklarını yıkadı. benim odama baktı, çalışma masamı kontrol etti, kitabımın arasına harçlık bıraktı. ona benim eşofmanlarımı verdim, kendi evindeymiş gibi rahat rahat oturdu. sonra tekrar girdik oturma odasına. annem çayı demledi. babam trt 1'i açtı. mehmet barlas seçim programı sunuyo o zamanlar onu izledik. barlas'ın anap analizlerine başkanın gözüne girmek için kafamı sallayarak destek verdim. başkanım başımı okşadı. kumandayı istedi babamdan. kanalları dolaştı, ilhan kesici(dönemin anap istanbul belediye başkan adayı) denk geldi bi yerde, "püh allah cezanı versin senin" falan dedi, biz de destek verdik. "cidden adam değil bu ya başkanım" dedik babamla. bize biraz dert yandı, kirli siyasetten falan yakındı. o sırada kesici başkanımıza o yakışıksız sıfat ile seslendi ve ben başkanımın gözüne girmek için, kumandayı alıp hemen kanalı değiştirdim. o da bana: "değiş şunu değiş" diye destek verdi. sonra gidip elektrikli battaniyemi yaktım, annem çarşafları değiştirmiş. başkanım benim yatağımda yatacak. ben de içerde uyurum koltukta. sonra başkanım yatsıyı kılıp, yatağa girdi. off içim kıpır kıpır oldu. işte böyle bi şey nasip oldu ya.