toplumla iyi geçinen biriyim

"Çok teşekkür ederim, bu arada adımı söylemeyi unuttum ya şu kadar zaman... " -yani diyorum ki, adını söyle lan!
"Ne demek sevindim ben de, bu arada ben de... "
"Çok alakasız bi yerden şunu yapmak aklıma gelmese büyük ihtimalle mezun olduktan sonra 'lan?' derdim kendi kendime bi gün hatırlayıp. Çok iyi oldu."
"Eheh... istediğin zaman gel tekrar."
"O zaman... aşağı bahçede görürsen beni çekinme, gel, beraber okuruz. Bir sürü deli üzerimize çullanmıyorken hem. Daha elindeki kitabı soramadım laf arasında. Ama şimdi çıkmam lazım."

Sabır. Sabır en önemlisidir. Her şey için. Bu kadarı yeter. Yetinmek. Hem telefon gibi "daha ileri" bir şey istememiş olmak beni hala belli bir ölçüde "hmm... yoksa? Yok ya... ama yoksa?" dediği adam olarak tutuyor. Acelem de yok.

Neye kaptırdım lan ben bu kadar? Arkadaşa bir şey gösterip çıkacaktım sadece. Ulan adamı bile bırakıp gittik. Neyse lan... artık arada bir beraber kitap falan okuruz aşağıda.