esrar ve in cinin eşlik ettiği amcıkolojik anı

öldürmek istediğim kimi insanlar vardı. nefret duygusu bende fazlasıyla bulunmaktaydı, inanılmaz bir öfke ve kin barındırmaktaydım. taşıdığım karanlık iliklerime kadar varmıştı. benimle en ufak şekilde dalga geçen, küçük düşüren ya da buna yeltenen, bana ve sevdiğim insanlara, hayvanlara ya da değerlerime zarar vermeye çalışan herkesi anında öldürebilecek bir konumdaydım. sürekli düşünüyordum zaten, aslında yapardım, hatta ilk iş babamı öldürürdüm, hayatımda en fazla nefret ettiğim insanlardan birisidir. ancak cezaevine girmeye pek niyetli değildim, yeterince profesyonel de değildim. bu yüzden mantığımı her zaman elimde tutmaya çalışıp, ipleri bırakmadım, ve hiç kimseye zarar vermedim. ancak içimden beni öfkelendiren her mahluğa söylediğim ve sürekli tekrar ettiğim sözcüklerim vardı;

"Eğer olur da sabrımı taşırırsan...
Nerede olursan ol, seni bulurum...
Ve seni öldürürüm.
Seni öldürürüm.
Seni parçalarım...
Kemiklerini kırar, bedenini yerim...
Kanını içerim.
Seni...
Yok ederim."