bir erkekten arkadaş olmayacağını anladım

Çok aktif kullanılan bir sosyal ortamda bulunuyordum. Birisiyle tanışmıştım. Başından çok fazla şey geçmiş, ailevi sorunları olan biriydi. Gerçekten olgundu. Zamanında yaşadığı kötü şeyler yüzünden erken olgunlaşmak zorunda kalan biriydi. Babası hayvan herifin tekiydi. Onu ve hamile annesini zamanında kemerle, demirle dövmüş birisiydi. Kimseye kolay kolay güvenemeyen, acayip derecede kin besleyen, bazen etrafına nefret saçan biriydi.
Haline çok üzülmüştüm gerçekten.
Benim de ailemle aramda sorunlar vardı. Kız evladı yetiştirmek önemlidir, sorumluluk ister. Açıkçası biraz sıkı ve baskıcı bir ailem vardı. Sık sık bunalırdım bu tavırlarından ailemin, fakat onun ailesiyle yaşadıklarını öğrendikçe kendime kızmaya başlıyordum.
Yani ne vardı ki? O çok daha berbat şeyler yaşamıştı ailesiyle. Böyle zamanlarda kendimi mızmızlanan küçük bir kız gibi hisseder, suçluluk duyardım.
Yine de bazen bencilce davranıp ona dert yakınırdım. Ailemle sorunlarım vardı, arkadaşlarımla sorunlarım vardı. Bugüne kadar bir süre arkadaşım olmuştur ama ne kadar yakın olursak olalım hep bir şekilde son buluyordu. Yine kendimi iç yalnızlığımla buluyordum etrafım kalabalık olsa da. Bilirsiniz, gülüp eğlenirsiniz, sizi severler. Ama bir şey yaptığınızda arkanızdan konuşmayı ihmal etmeyen, sır tutamayan insanlar.
iç yalnızlığımı bastırmak istemiştim.
Gitmeyen bir dost istemiştim. Ve kendime acılarıyla savaşan bu adamı seçmiştim. Gerçekten ondan öğrenilecek çok şey vardı.