psikoloji içeren bir hikaye

Bu sessizlik biraz daha uzadı, sonra Gizem elimi tuttu suçlu çocuklar gibi kafam önümdeydi diğer eliyle kafamı kaldırdı kendi yüzüne doğru çevirdi,

-“Seni affetmem mi gerekiyor sence? Seni affedecek biri varsa o da yine sensin ve orada o kararı verirken kendi içindeki tercihini yaparken bu kararı zaten verdin kendini affettin.

Biliyor musun seni gördüğüm ilk gün içindekileri hep gördüm ne kadar zor bir adam olduğunu kendi içinde neler yaşadığını hep anladım.

Sana kızmıyorum çünkü bunu biliyordum,

Sana kızamıyorum çünkü bu hayat senin tercihin değildi,

Sana kızmıyorum çünkü bunu ben seçtim seninle olmayı ben istedim.

Ama zamanla bende yorulmaya başladım,

Bunu artık söyleyebilirim ki bende yoruldum.

Seni anlamaya çalışmaktan sana yardım etmek isteyip edememekten,

Ne yapacağını kestirmeye çalışmaktan her seferinde hayal kırıklığına uğramaktan yoruldum.

Yani senin kafandakileri anlıyorum sana yardım etmek istiyordum ama bunu istemeyeceğini bunu yanlış anlayacağını biliyordum. Seni kaybetmek istemedim kendi mesleğimi senin üzerinde kullanmak istemedim.