psikoloji içeren bir hikaye

Dualar okunmaya başladı, annemler ağlayarak Kuran okudu, ben hiç konuşamadım, ayakta dikilip kaldım öyle, gözlerimden düşen yaşlara engel olamadım, boğazım yanıyordu gözlerim hiç durmuyordu hıçkırarak ağlamak istedim ama olmuyordu,

gözlerime engel olamadım sadece ağladım sessiz sessiz gözyaşlarımla ıslattım onların mezarlığını.

işte böyle oldu,

Kendimi nefretin kollarına bıraktığım, içimde nefret ile büyümeye başladığım gün bu gündü.

O gün o mezar başında bir daha hiç ağlamayacağım diye söz verdim kendime,

hayatımda ne zorluk yaşarsam yaşayayım ne olursa olsun ağlamayacaktım. O gün hayatımı değiştirmeye karar verdim, kimseye muhtaç olmadan kendi ayaklarımın üstünde duracaktım,

bana acıyarak bakan gözler bu dik duruşum karşısında bu mücadelem karşısında artık acıyamayacaktı.