toplumla iyi geçinen biriyim

...
"Pardon, dışarda bi tek burası boş da... oturabilir miyim?"
"Tabi ne demek."
"Teşekkürler. Normalde yapmam böyle bişeyi de, yani yalnız, düşüncelere dalmış, keyifli görünüyodun, keyfini kaçırdıysam... "
"Ay yok yok hiç önemli değil. Normal böyle şeyler."
"Oha... hamburgerin fiyatına bi sıfır fazla koymuşlar."
"Hahahah ilk defa mı geliyosun buraya?"
"Evet."
"Ve dolu olsa da illa burda yiyesin geldi?"
"Şu ahşap kaplamalar falan güzel gözüktü gözüme mekan olarak."
"O ahşap kaplamalar işte ekliyo bi fazladan sıfırı eheheh"
Nasıl da rahatsın. Yapmacık değil. Gerçek. Rahat. Gerçekten rahat. Üzerinde yüklerin en büyüğü yok çünkü. En baştan atmışsın onu. Daha doğarken. Aslında istemezdin. Ama sormadılar bile sana. Atmak zorundaydın. Başka çaren yoktu. Yoksa hayatta kalamazdın. Sana bunu öğrettiler bebeğim. Sana böyle olmak zorundasın yoksa seçeneklerin; ilaçla overdose, ip, bilek kesmek, su dolu küvete saç kurutma makinası atmak, altın vuruş,.. seç birini dediler. Sense, yüklerin en büyüğünden arınık halinle seçtin bambaşka bir yükü. Hayvanların arasında canlı kalmayı. Yükü vücudunda değil zihninde taşımayı. Merak etme. Korkma.