çicekli bir bahçenin ortasında kulübenin

O kadar çok söylemek istediğim şey varken , neden bu kadar sessizim bilemiyorum. Kendimle kavga ettiğim tonlarca zaman varken neden bunları kimseye söylemiyorum. Kimsenin kalbini kırmayayım diye neden hep kendi kalbimi kırıyorum ey deli gönül yoksa ben bu dünyaya ait değilmiyim ?

insanları görüyorum bir sürü sıkıntılı , dertleri avluda yem bekleyen kuşlar kadar sefil ve çaresiz ben neden köşeme sinmiş bekliyorum , neden sessizliğimle savaşıyorum.

Susuyorum suskunluğum kendime , biliyorum bazı zamanlarım olduğunu sesim kısılıncaya dek bağırmak istediğim günlerimi , biliyorum konuşmaya başlarsam , bütün dünyanın susacağını , bardak dan boşalırcasına deli yağmurlar yağıyor günlük güneşlikken havadan üstüme karabasan misali dertlerim , bilmiyorum aslında neye bu kadar dertliyim.

Karanlıktayım ey deli gönül artık alıştım ona , aydınlığı sunsalarda bakmak istemiyorum o tarafa , yapamıyorum ey gönül karanlıktan çıkmak istemiyorum.