istanbul 2065 kurgu hikaye

" Erkan, valizin içinde bir düdük var. Saklanarak karşıya geçmeni ve düdüğü çalmanı istiyorum."

" N-Ne ? dahiyane planın bu mu ? "

" üzgünüm, elimizdeki tek yol bu.sen onları oyalarken biz hızlıca meydana giricez."

" Onları peşime takmamı istiyorsun ? peki nasıl kurtulacağı mı da söyler misin ?"

" Var gücünle koş... Cesetleri bitirince peşinden gelicez. Merak etme.Bu itler yavaştır.ön ayaklarını görüyormusun ? Evrimin güzelliği işte. Boyutları büyüdü ancak hızlı koşamıyolar."

Erkanın nefes alış verişi hızlanmıştı. Armine karşı büyük bir öfke belirdi içinde. Maskenin filtresi nefes hızına yetişemiyordu.

" Ver şu levyeyi bana amın evladı.Bi an önce bitirelim şunu... "

" Erkan, Sana işaret vericem. düdüğü o zaman çal.Her şey dakik olmalı"

Erkan düdüğü ve levyeyi aldıktan sonra yavaşça harabeler arasından karşıya geçti. Mutant köpekler Hala cesetleri kemiriyordu.

Geriye, Armine doğru döndü. işareti bekliyordu...

Arminin eli havadaydı. doğru anda işaret verecekti.

Sinirler gerilmişti. ERkanın levyeyi tutan elleri titremeye başladı.

armin Elini indirdi. " şimdi! " diye hafifçe bağırdı.

Erkan düdüğe baktı. Yutkundu.Derin bir nefes aldı, düdüğü maskesinin ucundaki filtreye, hava boşluğuna sıkıştırdı ve üfledi.

Cesetlere gömülen köpekler birden kulaklarını kaldırdı. ayağa kalktılar. Hepsi erkana bakıyordu.

ERkan bir daha üfledi.Bu sefer daha güçlü bir nefesle daha uzun ve tiz bir ses verdi.

bütün köpekler ulumaya başladı. Korkunç bir sesti çıkardıkları. Kuyruklarını kaldırdılar. avına saldırmaya hazır bir kaplan gibi gerildiler.

Son bir ulumayla hepsi erkana doğru var güçleriyle koşmaya başladı!

" Şimdi! şimdi! şimdi! koşun orrrospu çocukları!" dedi armin yanındaki erlere.

" koooş erkan!"

erkan var gücüyle arkaya koşmaya başladı. çatlamış asfaltın deliklerinden zıplıyordu. Arkasında onu öldürmek için gelen mutant köpek sürüsü vardı. homurdanıyor,koşarken molozlara çarpıyorlar, daha da sinirleniyorlardı.

" Hani yavaş koşuyordu bunlar huur evladı ! " diye bağırdı erkan. Hızlı nefes alıp veriyordu. Ayaklarını hissetmiyordu artık. Arkasına bakmadan var gücüyle koşuyordu.

Bi anlığına arkasına baktı. köpekler hala onu kovalıyordu. kafasını tekrar çevirdiğinde ise sarkan bir moloza başını vurdu. Yere kalpaklanıp bayıldı. hatırladığı son şey kulağının çınlamasıydı...