toplumla iyi geçinen biriyim

...
"dıbına koyayım senin... "
"Koy. Vur kır, ne istersen de, lütfen ama oturup konuşalım azıcık... sonra istersen yine git, ama bi dinle beni lütfen... "
"Senin kendi arkadaşın dayanamayıp beni aramasa hiçbir açıklama yapmana gerek olmayacaktı, yaşayıp gidecektin yüzüme bakıp. Şimdi niye olsun ki lan konuşmana gerek? Niye olsun dıbına koyduğumun huursu? Yaşdıbına devam et ne tak yiyorsan ye, ben yokum. Hiçbi gibini de dinlemeyeceğim... "
"ya dur! Dur! a-... ağlıyor musun sen?"

Güzel bir çocuk hatırlıyorum. Saftı ama gücü sonsuzdu. Yemin ediyorum bak. Ne istersen, derdin neyse aç hepsine mantıklı bi cevabı vardı lan adamın. Şarjı ne zaman azalsa bi uğraş bulur bi şeyler yaratır geri doldururdu. Tek bir kötü alışkanlığı vardı sigarayı çok severdi. Onunla tek ortak noktamız da oydu zaten. O çocuğa bişeyler oldu sonra. O kısımları ben tam hatırlamıyorum, çok hayal meyal, sahneler bulanık. Her şey gece olup bitmiş gibi. O zamana dair güneşli bir an yok. Varsa da kurcalayasım olduğunu sanmıyorum. Ama bazen elimde değil. Hala sanki kendini kapadığı o ışık yılları derinliklerden kontrol etmek üzere yolluyor gibi gölgelerini üzerime. Hala ufak bi kara delik bırakıyor açıkta. Ben ya da başkası o karadelikten geçemez. Biz zayıfız. Anında giber. Ama o isterse geçebilir, gelir... Ama geçmiyor. huur çocuğu geçmiyor... tak var. bin herif gibtir git zaten. Napıyım lan ben seni. Zayıf züt.